Çocuğun beklediği sevgi, ilgi ve şefkat eksikliği nedeniyle oluşan kızgınlık durumuna kıskançlık denir. Sevginin olduğu yerde kıskançlık olur. Kardeş kıskançlığı birden çok çocuğun ailesiyle yaşadığı doğal bir duygudur.

Kıskançlık tüm dünyada insanlığın en doğal duygularından biridir ancak kıskançlığın boyutu çok önemlidir ve yaşamı etkileyecek boyutta davranış bozukluklarına neden oluyorsa tedavi gerekir.

Hayatın her anında görülebilecek kıskançlık duygusunu çocuklar ilk olarak 2 yaşında tadar ve 2 ila 5 yaş arasında ise yoğun olarak bu duyguyu yaşar.

Kıskançlığa neden olan en büyük etken büyük kardeşin annesi ve babasının ilgisinin kardeşiyle paylaşamamasıdır.

Küçük kardeşin aileye katılmasıyla büyük çocuğa ayrılan zamanda mecburi azalma görülür ve bu nedenle büyük çocuk küçük kardeşe karşı kızgınlık ve kırgınlık geliştirir.

Küçük kardeş büyüdükçe bu sefer büyük kardeşe karşı tanınan ayrıcalıkların farkına vararak büyük kardeşe kıskançlık duymaya başlar.

Aileler asla kardeşler arası kıyaslama yapmamalıdır. Anne ve babalar kardeşler arası ayırım yapmadıklarını belirtselerde kardeşleri zaman zaman birbirleriyle kıyaslar bu durum kardeşler arası rekabeti ve olumsuz duyguları artırır.

Farklı cinsiyetteki çocuklarda aileler daha sık kıyaslama yapmakta. Örneğin erkek çocuğuna sokakta oynaması için izin veren aile kız çocuğuna sokağa çıkma yasağı koyabilir ya da evde erkek çocuğuna hiçbir iş yaptırılmazken, kız çocuğundan annesine yardım etmesi beklenebilir.

Ailelerde cinsiyete ayrımcılık varsa ve bu çocuklara yansıtılıyorsa kıskançlık yaşanır.

Bir kardeşin okul başarısı, sevimliliği, konuşkanlığı gibi olumlu özellikleri vurgulanırken diğer kardeşin zayıf yönleri öne çıkabilir ve çocukların birbirleriyle rekabete girerek, birbirlerine kızgınlık duymalarına neden olur.

Bazı çocuklar mizaç olarak daha kıskançtır. Bu durumda çocukların bireysel özellikleri, karakter ve yapı özellikleri kardeş kıskançlığına neden olur.